Artikel the Guardian: Dr. Coen Gho deelt zijn expertise over haarverlies

Dat Dr. Coen Gho niet alleen een autoriteit is in Nederland wordt nog maar eens bevestigd. Ook in het buitenland wordt Dr. Coen Gho vaak gevraagd om advies en of commentaar te geven op “haar”vraagstukken. Deze keer wordt onder andere de toekomst van haartransplantaties besproken, maar ook de vraag of er niet meer dan ooit een druk is om een mooie en natuurlijke bos haar te hebben.

De nieuwe groei naar onderzoek in haarverlies

Met steeds meer bewijs van de impact van haarverlies op de geestelijke gezondheid, gaan wetenschappers verder met het zoeken van doorbraken op het gebied van kaalheid. Is er ooit meer druk geweest om een ​​volle en weelderige haardos te hebben? Of het nu gaat om dating-apps, Instagram-selfies of zelfs die zakelijke headshot op LinkedIn, het onderhouden van een jeugdige uitstraling is een kritisch kenmerk van het moderne leven geworden.

Dr. Coen Gho, oprichter van het Hair Science Institute – een van ’s werelds toonaangevende haartransplantatie klinieken met klinieken in Londen, Parijs, Dubai, Jakarta, Hong Kong, Amsterdam en Maastricht – twijfelt er niet aan dat de verschillende levensstijlkeuzes en druk die gepaard gaan ​​in grote mate bijdraagt aan zorgen en onzekerheden rond haarverlies.

“Jonge mensen zijn zich meer bewust van hun uiterlijk dan ooit tevoren”, zegt hij. “Een specifiek bijdragend patroon dat we zien, is dat mensen veel later een serieuze relatie hebben dan 20 of 30 jaar geleden. Nu zijn mannen op zoek naar een partner wanneer ze rond de dertig zijn, mannelijke kaalheid is op deze leeftijd meer een probleem, omdat deze meestal begint tussen de 20 en 25 jaar. ”

Maar ondanks de prevalentie van haaruitval – mannelijke kaalheid treft ongeveer 50% van de mannen boven de leeftijd van 50, terwijl ongeveer 50% van de vrouwen ouder dan 65 jaar last heeft van vrouwelijke kaalheid – een medicijn dat haaruitval kan stoppen is tot nu nog niet gevonden.

Medische teksten die dateren uit 1550 voor Christus onthullen dat de oude Egyptenaren vrijwel alles in hun hoofdhuid wreven, van gemalen ezelhoeven tot nijlpaardvet, in een poging het kalende proces te stoppen. Tegenwoordig zijn de twee meest prominente medicijnen minoxidil en finasteride, maar beide zijn slechts marginaal effectief in het stoppen van de snelheid van haarverlies en kunnen het proces niet volledig stoppen. Bovendien hebben beide medicijnen onaangename bijwerkingen, waarbij finasteride ongeschikt is voor vrouwen is voor mannen bekend is dat het bij sommige mannen erectiestoornissen veroorzaakt.

Een van de belangrijkste redenen waarom het ontbreekt aan een effectieve manier om haarverlies te voorkomen, is dat we nog steeds verbluffend weinig begrijpen van de moleculaire mechanismen die de groei en het verlies van menselijk haar ondersteunen. Elke haarfollikel op onze hoofdhuid is een miniatuurorgaan, dat zijn eigen ritmische cyclus van groei, regressie en rust gedurende ons leven volgt. Met de leeftijd worden sommigen van hen gevoelig voor hormonen op de hoofdhuid, met name dihydrotestosteron of DHT, die zich binden aan de follikels en deze miniaturiseren totdat ze geen zichtbaar haar meer produceren. We weten echter nauwelijks iets over hoe dit miniaturisatieproces gebeurt, of hoe het te voorkomen.

Volgens Professor Ralf Paus, een dermatoloog aan de Universiteit van Manchester, komt dit omdat haarverlies nog steeds grotendeels als een cosmetisch probleem wordt gezien, in plaats van als een ziekte. Hierdoor zijn noch de industrie, noch academische financieringsinstanties in de westerse wereld bereid aanzienlijke bedragen te besteden aan haaronderzoek. Ondanks de omvang van de vraag van patiënten, zijn ze ontmoedigd door de wetenschap dat het onwaarschijnlijk is dat geneesmiddelen die op de markt komen door de NHS of verzekeringsmaatschappijen worden gedekt.

“Als je kijkt naar de bedragen die farmaceutische bedrijven hebben uitgegeven aan het bedenken van nieuwe geneesmiddelen tegen kanker of hartziekten, dan is dit in de miljarden”, zegt Paus. “Deze investeringen zijn gewoon niet gedaan in serieus haaronderzoek.”

Hoewel haaruitval ongetwijfeld een psychologische impact op patiënten kan hebben, kan het niet worden vergeleken met chronische levensbedreigende ziekten, waarvan vele ongeneeslijk zijn.

Maar er is steeds meer hoop voor mensen die haaruitval ervaren, want hoewel we niet dichter bij het vinden van een manier zijn om te voorkomen dat mensen kaal worden, ontwikkelen wetenschappers steeds nieuwe en ingenieuze manieren om het verloren haar te vervangen of te regenereren.

The next generation op het gebied van transplantaties

Zonder medicijnen om te voorkomen dat je haar uitvalt, heeft cosmetische chirurgie geprobeerd de leegte te vullen. In de afgelopen twee decennia hebben haartransplantaties – die haarzakjes uit DHT-resistente “donorgebieden” aan de achterkant en zijkanten van de hoofdhuid halen en verplaatsen om kale plekken te bedekken – nieuwe hoop geboden voor mensen met haarverlies.

De vraag die marktanalisten hebben voorspeld is dat de waarde van de wereldwijde haartransplantatie-industrie in 2024 hoger zal zijn dan $ 24,8 miljard (£ 20,3 miljard), en de technieken geavanceerder. Gho heeft een methode ontwikkeld die ‘Partial Longitudinal Follicular Unit Transplantation’ (PL-FUT) methode wordt genoemd, die slechts een klein deel van elke haarfollikel extraheert. Dit betekent dat er bij de patiënt geen littekens achterblijven op zowel de achterkant en zijkanten van het hoofd, dit is een ernstig risico bij sommige traditionele transplantatieprocedures, die reepjes huid verwijderen en deze in het kale gebied terugplaatsen.

“We hebben ontdekt dat je niet de hele follikel, slechts een heel klein deel, nodig hebt om een ​​nieuw haar te produceren om in het ontvangende gebied te worden getransplanteerd”, legt hij uit. “Dit betekent dat na de behandeling de haren in het donorgebied kunnen worden kort geschoren, zonder enige of met minimaal zichtbaar dichtheidsverlies.”

Ondanks dergelijke vorderingen is een van de huidige beperkingen van haartransplantaties dat veel patiënten meer dan één procedure willen ondergaan als ze hun haar blijven verliezen. Patiënten die volledig kaal zijn, hebben mogelijk ook onvoldoende follikels in het donorgebied om de kale gebieden aan de bovenkant te bedekken.

Nieuw haar genereren vanuit het niets!

In plaats van te vertrouwen op donorhaar, zou de toekomst kunnen zijn stamcellen van de patiënt te gebruiken om hele haarzakjes volledig vanuit het niets in het laboratorium te laten groeien. Deze follikels kunnen vervolgens in onbeperkte hoeveelheden worden gekweekt en op de hoofdhuid worden geënt. Veel van deze initiatieven vinden plaats in Japan en Zuid-Korea, waar dergelijk onderzoek wordt gefinancierd door de overheid of particuliere bedrijven.

“Er wordt het meer geïnvesteerd in haaronderzoek in Korea en Japan, ik denk vanwege cultuur verschillen,” legt Ohsang Kwon uit, een dermatoloog werkzaam bij het Seoul National University Hospital. “In de westerse wereld scheren veel mannen hun hoofd als ze hun haar verliezen. Het is lastig om dit in onze cultuur te doen, omdat dit lijkt op het uiterlijk van een crimineel of gangster. ”

Afgelopen jaar hebben een aantal Japanse onderzoeksgroepen rapporten gepubliceerd die verleidelijk wijzen op een grote doorbraak. Aan de Yokohama National University hebben wetenschappers onder leiding van Junji Fukuda een experimentele methode ontwikkeld voor het genereren van nieuwe haarzakjes uit stamcellen in veel grotere hoeveelheden dan ooit tevoren, terwijl later dit jaar wetenschappers van het Riken Centre for Developmental Biology een van de eerste ooit klinische proeven met haarzakjes die volledig uit stamcellen zijn gegroeid, lanceerde.

“We hopen absoluut dat stamcelbenaderingen een betere optie zal zijn voor patiënten met ernstig haarverlies die onvoldoende haar hebben voor haartransplantatie”, zegt Fukuda. “Een traditionele haartransplantatie verhoogt het aantal haren in de hoofdhuid niet, maar haar regeneratieve geneeskunde kan in principe wel, door stamcellen buiten het lichaam te laten groeien.”

In de toekomst zou 3D-printen dit zelfs helpen dit op grote schaal  te kunnen uitvoeren. Aan de Columbia Universiteit in New York werkt Angela Christiano aan het creëren van ‘haar boerderijen’ met behulp van een raster van 3D-geprinte plastic mallen die de exacte vorm van haarzakjes nabootsen. Een van de grootste uitdagingen bij het gebruik van stamcellen om nieuwe haren in een schaal te laten groeien, is dat zonder de natuurlijke signalen van de hoofdhuid, de cellen in eerste instantie niet beseffen wat ze moeten doen. Door ze in een kunstmatige, haarachtige omgeving te laten groeien, kunnen ze worden gestimuleerd om een ​​haar te maken, maar wetenschappers moeten nog enkele esthetische uitdagingen oplossen.

“We moeten nu enkele belangrijke vragen beantwoorden, zoals: welke kleur heeft het haar?”, zegt ze. “Hoe maken we het gepigmenteerd? Is het haar van de patiënt steil of gekruld en hoe creëren we die textuur wanneer we ze in een raster laten groeien? We moeten deze vragen oplossen voordat we kunnen nadenken over het injecteren van de zakjes in de hoofdhuid van de patiënt. ”

Het biedt allemaal potentieel om kaalheid voorgoed te elimineren. Maar Paus waarschuwt dat we nog steeds niet weten of dergelijke methoden veilig zijn of cosmetisch aantrekkelijk zouden zijn. En zelfs als ze dat zijn, zal het betekenen dat ze vanwege de kosten alleen toegankelijk zijn voor de allerrijksten.

“In werkelijkheid zijn er veel, veel problemen waardoor ik het nog niet helemaal zie werken”, zegt hij. “Als je vanuit het niets een nieuw mini-orgaan maakt, moet je extra voorzichtig zijn dat dit orgaan niet uit de hand loopt en een tumor wordt. Het moet ook groeien op een manier die er natuurlijk uitziet. ”

Bestaande follikels nieuw leven inblazen

In plaats van te proberen volledig nieuwe follikels te laten groeien, vindt Paus dat we onze inspanningen moeten richten op het proberen “opnieuw leven inblazen” van de follikels die we al hebben. Hij wijst erop dat zelfs volledig kale mensen nog steeds 100.000 haarzakjes over hun hoofdhuid verspreid hebben. Je kunt ze gewoonweg niet zien.

“Ze zijn geminiaturiseerd, dus in plaats van een normale lange haarschacht te maken, maken ze slechts kleine, microscopisch zichtbare aan,”, zegt hij. “Maar het organisme is er nog steeds. Dus om het kalende probleem op te lossen, hebben we niet steeds een nieuwe haarfollikel nodig, we moeten de follikels die aanwezig  zo ver krijgen om hun werk weer goed uit te voeren. Als we deze geminiaturiseerde follikels opnieuw zouden kunnen transformeren naar grote follikels, zouden we geen enkele haartransplantatie nodig hebben. ”

In de afgelopen vier jaar heeft Paus een bijzonder innovatieve manier onderzocht om dit te doen. Er zijn een klein handjevol medicijnen, zoals het immunosuppressivum cyclosporine, die als ongewenste bijwerking haargroei veroorzaken. Door dit te bestuderen heeft de onderzoeksgroep van Paus een volledig nieuwe weg gevonden voor het stimuleren van haarzakjes.

“Dit [heeft] ons in staat gesteld enkele basisprincipes van haargroeicontrole te ontdekken die kunnen worden gebruikt om een ​​volledig nieuwe klasse haargeneesmiddelen te vinden,” zegt hij.

Ze hebben sindsdien een reeks verbindingen gevonden die zeer effectief blijken te zijn bij het stimuleren van deze route en het induceren van haargroei wanneer getest op menselijke haarfollikel cellen in het laboratorium. Als ze veilig genoeg zijn, kunnen ze binnenkort worden getest als een nieuw behandeling bij vrijwilligers.

Als resultaat, terwijl de heilige graal van haaruitval – het volledig voorkomen – nog steeds een toekomstideaal blijft, zijn er genoeg veelbelovende behandelingen in de pijplijn om zelfs de meest kale individuen te laten dromen van nieuw haar.

Voor wetenschappers, vooral  in de westerse wereld, is de hoop gewoon dat dergelijke doorbraken nieuwe investeringen in het veld zullen aanmoedigen.

“Haar is een van onze belangrijkste instrumenten voor sociale communicatie, dus nieuwe behandelingen zijn een enorme markt, een markt van miljoenen dollars die blijft groeien”, zegt Paus. “Er is een enorm economisch potentieel door serieuze doorbraken in haaronderzoek. Maar er moet meer geld van de overheid en de industrie zijn om dit mogelijk te maken. Dat besef is nog niet echt. ”

Lees het originele artikel online (Engels)  in: The Guardian